یادداشت| نسلِ سوخته های مجازی

ما حرف های نزده، راه های نرفته و فرصت های سوخته بسیاری داریم که اگر این دم ودستگاه های لعنتیِ مجازی نبود، برای خیره شدن در چشم های یکدیگر، برای لحظه ای از کنار هم رد شدن شب و روز را به هم می دوختیم، - به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از رشت، فاطمه احمدی در یادداشتی نوشت: کم کم باید قیدِ خیلی چیزها را بزنیم و سخت ترینشان هم آدم ها هستند .

اما همه چیز باگذشت زمان فراموش که نه .

کم رنگ می شود، مثل آدم ها که پیر می شوند خاطرات هم از رنگ و رو می افتند و تلخی شان دهانمان را می آزارد خصوصاً اگر قرار بر لبخند زدن از یادآوری شان نباشد.

تلخی قصه اینجاست که باید قید اتفاقات امروز را از پشت کیبوردهایی بزنیم که نه واژه هایش پرواز می کنند تا بر شانه کسی بنشینند و در گوشش حرف هایمان را زمزمه کنند نه جملاتش احساسمان را آن گونه که هست روایت می کند.

در نسلی هستیم که در کوچه پس کوچه های شهر، در محله های قدیمی یا زمان قدم زدن در رودخانه زیبای روستایمان عاشق نشدیم که برایش جان دهیم! برای دیدن و بوییدن هم کیلومترها راه نرفته ایم که قدر عشق بدانیم .

ما حرف های نزده، راه های نرفته و فرصت های سوخته بسیاری داریم که اگر این دم ودستگاه های لعنتیِ مجازی نبود، برای خیره شدن در چشم های یکدیگر، برای لحظه ای از کنار هم رد شدن شب و روز را به هم می دوختیم، ما نسلِ عشقِ حقیق